Kitap okumaya başladığım ilk yıllardı. Her okuduğum kitabı sanki içimde yaşıyordum. İlk okuduğum kitabı hiç unutmuyorum. İyi ki varsın. Ne anlamlı cümle.
İlk 30 sayfa anlatılanı anlamaya çalışmak biraz enterasandı. Sonra kitap beni seyahate çıkardı. Okudukça okuyor, bir sayfa bir sayfa daha başka bir dünyaya misafir oluyorsunuz.
Anne olmak isteyen ve eşini hayatı çok seven insanlara iyilik yapmaya çalışan bir kadını anlatıyor. Sonra birden hikaye değişip kadının anne olmak isterken amansız hastalığının olduğu ve yaşadığı tüm zorluklarla dolmaya başlıyor. İyi şeyler zor mu kazanılır gerçekten. Başlıyorum kafamda sorgulamaya. Bir insan içinde kötülük barındırmadan yapmaya çalıştıklarının acısını böyle mi çeker. Ama okudukça daha da alıyor beni içine, herşeyi yaşarken kadın olmayan her şey için üzüldüğü, gözyaşı döktüğü her konu içimde derin acı hissettirdi.Ama hikayenin sonunda ona öyle bir ödül getiriyorki, Mucize var bu hayatta diyorsunuz. Ve ansızın gelir. Son sayfayı kapattığımda iki damla gözyaşı aktı gözümden, üzüntüden değil aldığı ödülden. O sadece iyilik olsun istemişti. Başkalarına yaptığı iyilikler ona öyle bir mutluluk getirdi ki, ağlamam ondandı.
Gelen ödül onun sabrı ve azmiyle olandı. Sabır ne büyük sınavdır, bunu başarmak için acı mı duymak gerekir. İyi insanlar mı sınanır yoksa herkesemidir bu sınav.
Herşeye ve tüm zorluklara rağmen bunu başarabilmek azimdir bence.
Komentar